Het Ikonenmuseum opent speciaal voor 'onze' kerkleden en hun introducees op zondagmiddag 6 oktober 2019 (van 14:00 uur tot tot ongeveer 16:00 uur) de deuren om de tentoonstelling van Kees de Kort/Ikonen te bezoeken.
Vanaf eind jaren zestig groeiden generaties op met Bijbels geïllustreerd door Kees de Kort, zoals bijvoorbeeld zijn Kijkbijbel. Hij schildert geen plaatjes bij het verhaal, hij schildert het verhaal zelf. In de tentoonstelling worden zijn 'hedendaagse ikonen' gecombineerd met traditionele ikonen.
Er is een speciaal arrangement samengesteld, bestaande uit:
Entree
Rondleiding onder begeleiding van een ervaren gids
Koffie/thee
De kosten voor dit arrangement zijn 10 euro per persoon, kinderen tót 13 jaar hebben deze middag gratis toegang.
Zondag 14 juli, de laatste Bachcantate voor de zomerstop. We sluiten voor de zomer af met een solocantate: BWV 199, Mein Herze schwimmt im Blut. Een cantate die behoort tot de latere vondsten van het werk van Bach; pas in 1911 kwam het manuscript ervan boven water. Het werd geschreven voor de 11e zondag na Triniatis.
De evangelielezing van deze zondag (Lucas 18:9-14) vertelt de gelijkenis van de Farizeeër en de tollenaar.
De tollenaar die zichzelf als zondaar beschouwt en zijn blik niet naar de hemel durft te richten tijdens het bidden vernedert zichzelf. Slaat zichzelf op de borst en erkent zijn zonden. Een rechtvaardige in de ogen van God. De cantate loopt hieraan parallel. Het lijkt een persoonlijke reis die vanuit de diepe dalen een doorgang maakt naar de hoger gelegen glooiende gebieden. Vanuit klagen en treuren gaat de Ich-figuur, de sopraan, een pad dat leidt langs erkenning van zonde, gebed om vergeving en troost in de wonden van Jezus wat voor innerlijke rust zorgt.
Wie freudig ist mein Herz, Wat verheugt mijn hart zich
Da Gott versöhnet ist nu God verzoend is
Und mir nach Reu und Leid en mij na berouw en verdriet
Nicht mehr die Seligkeit de zaligheid niet meer onthoudt,
Noch auch sein Herz verschlieBt en zijn hart niet meer voor me sluit.
Medewerkers aan deze cantatedienst zijn:
Jan Bouma voorganger
Sander van den Houten organist
Evelyn Ziegler sopraan
En het Bachorkest Kampen
onder leiding van Bob Vaalburg
Zondag 14 juli 17.00 uur, Burgwalkerk. De toegang is gratis, een gift bij de uitgang is nodig om de onkosten te betalen. Hartelijk welkom!
En heel even waren ze terug.
Hoe lang staat de synagoge al leeg? Hoe lang geleden zal het zijn dat er een synagogedienst in Kampen plaatsvond? Wanneer was hun laatste dienst? Ergens in de jaren ’40 van de vorige eeuw waarschijnlijk.
Maar dat gegeven uit de geschiedenis moet nu worden gecorrigeerd. Want hun laatste dienst in Kampen was gisteren, om precies te zijn: op vrijdagavond 21 juni 2019. En de rabbijn sprak met geen woord over wat geweest was, geen woord over die jaren ’40, geen woord over die Joodse gemeenschap die werd weggevoerd. Integendeel, de rabbijn heette ons, Kampenaren, van harte welkom in hun dienst! Samen met zo’n honderd anderen uit Kampen en omgeving was ik erbij, maakte het mee.
De dienst vond niet plaats in de synagoge aan de IJsselkade.
In plaats daarvan had een aantal christenen het gebouw Open Hof aan de Lelystraat ter beschikking gesteld. Van tevoren was er overleg geweest over wat er zou moeten worden aangepast zodat de Joodse gemeenteleden zich zoveel mogelijk ‘thuis’ zouden kunnen voelen, niet bedreigd door wat dan ook. Dit kerkgebouw zou even helemaal van hen zijn.
Uit Amsterdam kwamen ze, de rabbijn en haar gemeenteleden. Zo eens per maand gaan ze het land in en verwelkomen de sabbat op een of andere andere plaats in Nederland. Een zeldzaam initiatief. Bedoeld om even contact te maken met wie nieuwsgierig zijn naar Joods leven. Men weet van die behoefte. Maar de Joodse gemeenschap is klein. Op de meeste plaatsen is er nauwelijks een minjan, het aantal Joden dat nodig is om een dienst te kunnen houden. Als er dan ook nog allerlei vreemdelingen de synagoge instromen, wordt zo’n gemeente al gauw out-numbered. Je moet welhaast in Jeruzalem zijn om dat te voorkomen. Dus was deze Joodse gemeente in Amsterdam met dit initiatief gekomen.
Het viel me op dat de rabbijn de liturgische klok vóór in de kerkzaal van Open Hof had laten hangen. Een aparte klok, gemaakt door de christelijke gemeente die daar normaal haar diensten houdt. Een klok met daarop het Joodse maanjaar, de Joodse feesten, en de Davidsster. Maar een klok toch ook met het kerkelijk jaar en zijn feesten, en het Christusmonogram in het midden. ‘Zullen we die ook voor u verwijderen?’ Maar nee, die klok mocht blijven hangen. En zo hing hij dus even, heel apart, in de synagoge…
Enfin, Jezus, besneden Jood, was naar zijn gewoonte ook altijd op vrijdagavond in de synagoge; om de bruid, de Sabbat, te verwelkomen.
En zo is het gebeurd.
Mijn vrouw, ziek thuis, was door omstandigheden laat met het inschakelen van de kerktelefoon. Ze vertelde mij later: ‘Zo apart, zo ontroerend, om in te schakelen op Open Hof en dan Hebreeuws te horen spreken en zingen; een Joodse gemeente die Kaddiesj zegt in Kampen’.
En wij waren daarbij. En wij ervoeren even aan den lijve wat men bedoelt met een jodenkerk, en wat smoezen is, en nasjen.
Er was, heel even, weer Joods leven in onze stad. En er was vrede.
